Souvenirtje

MELIZA DE VRIES – 

Ik houd van de rotonde van Joure. Naast het bord ‘Provinsje Fryslan’ het eerste teken dat ik bijna thuis was. Op de achterbank begon het aftellen: Joure, Heerenveen, Beetsterzwaag en dan afslag Drachten Centrum. Het buitenland lag inmiddels drie uur achter ons. Mijn zusje sliep op mijn linkerschouder. Het cassettebandje was gesmolten: Alfred Jodocus Kwak spetterde, pieterde en paterde zo langzaam dat hij bijna verzoop in het vet van de cassetterecorder.

Voor mij een souvenir van een bijna thuiskomst.

Elke zomervakantie was ik jaloers op mensen uit Brabant, tot ik het befaamde knooppunt zag. Het leven bood weer uitzicht: hectaren weiland, tweeënhalve koe en een Happy Meal (halve koe) voor de laatste 30 kilometer. Nog steeds heb ik dat gevoel wanneer ik vanuit de Randstad naar het noorden rij en regelmatig een middelvinger zie. Met al die middelvingers en zesbaanswegen achter mijn rug zie ik in de verte dat lichtpuntje.

Door de jaren heen kreeg de rotonde een aantal bypasses. Toch hield het knooppunt zijn hartritmestoornissen: snelheden lagen teveel uit elkaar. Sommige automobilisten kwamen op de verkeerde baan terecht en reden richting Heerenveen in plaats van Amsterdam. ‘Eén van de gevaarlijkste knooppunten in Nederland,’ zegt de woordvoerder op televisie, ‘de laatste gelijkvloerse.’ Friezen lijken stug, maar onze provincie is tenminste laagdrempelig.

Als je zoveel bypasses hebt en geen verbinding kunt maken moet je gaan stapelen, vindt Rijkswaterstaat. Binnenkort rijden we boven en onder elkaar vanuit en naar Friesland. Een vlechtwerk van wegen. Nog even en dan zweven de noordelingen boven je hoofd.

Ik ga de rotonde van Joure missen, die sommigen een hartverzakking geeft, maar voor mij een souvenir van een bijna thuiskomst is.