Kleurwijzer

MELIZA DE VRIES – 

‘Mag ik de tube huidskleur van je,’ vraagt ze met haar meisjesstem waar nog genoeg rek in zit. ‘Waarom heet dit eigenlijk huidskleur?’ mompelt ze meer tegen zichzelf dan mij en kijkt rond over het veld naar de andere huttenbouwers. ‘Hoezo heten andere huidskleuren: getint of donker?’ Ik offer mijzelf niet heel gretig op als gesprekspartner, vooral omdat ik geen antwoord weet. Zij trouwens wel: ‘Ik noem alle kleuren van mensen: huidskleur. Als iemand mij dan niet begrijpt zeg ik: Het is de kleur van een huid.’ Zij schildert het kozijn van haar hut met dikke klodders huidskleur: iets meer roze dan haar huid, iets lichter dan die van mij. Straks wil zij limonade verkopen. Ik sluit mij weer bij haar aan. Limonade kan ik mengen en het gesprek waarschijnlijk volgen. Tenzij er toch filosofische vragen worden gesteld. Misschien over de verhouding van water en siroop.

Het meisje komt aangerend: ‘Ik ben huidskleuren aan het maken.’

Even later zit ik op een niet zo flexibele trampoline. Het onderstel is gebruikt om een rijdende badkuip te maken en de veren voor een hangmat van tuinslangen. Wat overblijft is de springmat waar je alleen op kan zitten. Genoeg voor een aantal woordkunstkinderen in het gras. We kiezen uit de talen Nederlands en Arabisch en maken voor ieder een brainstormpapier met de vraag: wat is voor jou een droompark? Welke woorden ken je dan? Gras (betaalbare, zachte ondergrond), plakband (meer nodig dan je denkt), gescheurde koffers (want je hoeft niet meer weg), caravan (want je wil niet meer terug) en vrienden (daarom wil je blijven). Het meisje komt aangerend: ‘Ik ben huidskleuren aan het maken.’ Zij kijkt een beetje beteuterd naar de ‘trampoline’ en dan naar ons: ‘Zijn jullie aan het schrijven, dat kan ik niet.’ Ik zeg: ‘Dat hoeft ook niet, kijk naar je kwasten.’ Zij rent terug naar haar hut. Ik zal niet zeggen dat het een afspiegeling is van de samenleving, dan krijg je waarschijnlijk kotsneigingen. En wat is eigenlijk een kotskleur?