Willem Winters -Tellegen-fan door nijlpaard gedood  

WILLEM WINTERS –

 

Eekhoorn is ziek

Olifant had een uitstekend humeur. Hij huppelde door het bos, trok nu en dan een sprintje, ging linksom, rechtsom. Om niet uit de bocht te vliegen sloot hij zijn slurf om een boom en gierde rond als een volleerd paaldanser. Van pure gekte riep hij ‘joeghei’. Op dit lawaai kwam de eekhoorn af. Die had de laatste tijd zorgen. Zijn gezondheid liet hem in de steek. Hij was bang prostaatkanker te hebben.

Daar verscheen ook de bonte knaagkever, dansend en springend. ‘Wat is hier voor feest aan de gang?’

‘Ik heb een goed humeur’, zei de olifant. ‘Zeg bonte knaagkever, haal eens vlug de trekharmonica.’

Juffrouw mier, uit haar middagslaapje gewekt door het stampen van de olifant, trakteerde op zelfgebakken gevulde koeken. Dat was haar specialiteit. Maar de eekhoorn had nergens zin in. Hij strompelde naar zijn bed, nam een slokje water, zuchtte ‘Oh oh’ en dacht daarbij aan de Teletubbies, die olijke beestjes. Toen viel hij in slaap.

Toen hij de volgende ochtend wakker werd voelde hij zich niets beter. De anderen lagen nog te snurken in de bomen. De eekhoorn zag dat zijn brievenbus vol brieven zat: ‘Beterschap,olifant.’ ‘Weg met de ziekte. Bonte knaagkever.’ ‘Gezondheid.’

Pak maar een flinke borrel. Teletubbies.’ Een blanco papier was van de snoek. Dat kwam doordat de inkt was opgelost in zijn zwemwater.

Nog veel meer dieren schreven bezorgde, lieve briefjes. Dat hielp. Ze zeiden vrolijk gezang was ook zeer geneeskrachtig. Dus zingen!

Echter, de knaagkever zette het verkeerde stuk in. De Kraaienmars [in mineur].

De eekhoorn blies zijn laatste adem uit…

==========================================================

De Moanne

2 maart 2020

Tellegen-fan door nijlpaard gedood

van onze medewerker

Vanmorgen is een jongen van zes jaar door het nijlpaard in de Emmer dierentuin dodelijk gewond geraakt. Omstanders zagen het gebeuren en sloegen gelijk alarm. De jongen was  erin geslaagd op de betonnen muur te klauteren.

Die muur is naar binnen toe schuin oplopend zoals bij meerdere wilde en gevaarlijke dieren gebruikelijk is. Toen de jongen op de vloer van het verblijf stond kwam het nijlpaard omhoog uit zijn bad en viel aan. Enkele omstanders trachtten nog het beest af te leiden, het mocht niet baten. Ook een te hulp schietende verzorger kon niets uitrichten tegen het woest rondrennende nijlpaard. Toen twee schutters – een met een jachtgeweer, de ander met een verdovingsgeweer – hun schoten losten zakte het nijlpaard in elkaar, maar voor de jongen was dit te laat.

De directeur van de dierentuin had direct order gegeven de tuin te sluiten. Daar de jongen deel uitmaakte van een schoolgroep moesten de ouders nog ingelicht worden. Dit had de directeur zwaar aangegrepen. De schoolleiding was in een aparte ruimte met deskundigen van slachtofferhulp ondergebracht.

Uit de gesprekken met ouders en onderwijzers van de omgekomen jongen is duidelijk geworden wat hem dreef. Hij adoreerde het boek De droom van het nijlpaard van Toon Tellegen, hoewel hijzelf het lezen pas in geringe mate beheerste was het zijn vader – ook een Tellegenenthousiast, die elke avond voorlas.

In Emmen zag hij voor het eerst een echt nijlpaard. Hij  wilde het dier knuffelen.