Thomas Azier: “Er is geen lift naar succes”

THEO VAN DER VEER – 

Op zijn 19e verruilt muzikant en zanger Thomas Azier Leeuwarden voor Berlijn. Daar belandt hij in de techno- en de clubscene. Hij gaat naar Parijs, heeft intussen drie albums op zijn naam (Hylas, Rouge en Stray) en werkt met Stromae en Anouk. Op 28 november was hij voor een optreden in Asteriks voor even terug in Leeuwarden. In gesprek met Azier over zijn succes en thuis zijn. En dat is overal en nergens.

 

Ik heb altijd het gevoel gehad dat Nederland er altijd voor mij is, het is een comfortabel en gezellig land. Maar het is wel heel erg veilig, ik had wel zin in wat meer gevaar.

 

Friesland is nog steeds thuiskomen voor de zanger en getogen Fries Thomas Azier. Zijn ouders wonen nog steeds in Nijeberkoop en hoewel hij nooit in Leeuwarden heeft gewoond, komt hij graag terug om te spelen. “Ik heb in Groningen gewoond, maar ik heb hier in Leeuwarden natuurlijk op school gezeten. Vorig jaar heb ik hier ook gespeeld en voor mij is het belangrijk om in het Noorden ook een show te doen.”

Sinds twee maanden woont Thomas Azier weer in Nederland, nu in Amsterdam. Na omzwervingen in Berlijn en Parijs en anderhalf jaar zonder vaste woon- of verblijfplaats. “Ik ben nu redelijk gesetteld in Amsterdam. Ik weet ook niet hoelang dat gaat duren. Maar het is wel even lekker om een vaste plek te hebben. Omdat je tijdens het reizen hele domme dingen mist. Wassen, meer dan drie kleren kunnen dragen, en je gaat ook heel simpel denken. Aan de ene kant is dat fijn, maar na een bepaald tijd heb je daar wel weer genoeg van, dan wil je ook wel even kunnen koken ergens.”

 

Berlijn
De keuze om in 2008 Nederland voor Berlijn te verruilen was volgens Azier heel random. Niet dat hij Nederland zo nodig moest ontvluchten, maar antwoorden op bepaalde vragen kreeg hij hier niet. “Ik wist dat ik weg moest, niet omdat het hier niet leuk was, maar omdat ik de drang voelde om mezelf te ontdekken.” Aangemoedigd door de docenten van de Academie voor Popcultuur vertrok hij in z’n derde jaar naar Berlijn, om te ontdekken wat z’n muzikale identiteit was. “Ik had al wel wat muziek gemaakt, maar wist, dit is het in ieder geval niet. Dus ik wist, ik moet nu niet hier doorgaan, ik moet even kijken. Misschien een aantal jaren even leven en kijken wat ik te vertellen heb en of ik überhaupt iets te vertellen heb wat iets toevoegt.”

In het geval van Azier wordt het leven in Berlijn dan ook daadwerkelijk overleven. “Ja, je springt eigenlijk in het diepe. Ik kwam daar aan op Rosenthaler Platz met alleen een rugzakje. Ik had ‘de Academie’ nog wel en Jan Pier Brands, destijds nog docent daar,  heeft mij ook altijd ondersteund. Hij zei, ‘wat is het ergste wat er kan gebeuren? Als je niet slaagt kom je gewoon terug’. Daar is ook niks mis mee.”

Het weggaan heeft hij dan ook nooit als iets definitiefs ervaren. “Ik heb altijd het gevoel gehad dat Nederland er altijd voor mij is, het is een comfortabel en gezellig land. Maar het is wel heel erg veilig, ik had wel zin in wat meer gevaar. En dat heeft niet zozeer met het land te maken, maar met mezelf denk ik.” De toevallige keuze voor Berlijn bleek een gelukkige. “Als begin twintiger kun je daar ontzettend veel consumeren. Er lopen in Berlijn mensen rond die in dezelfde fase van hun leven zitten. Er wordt veel goede muziek gedraaid in de barretjes en daar wordt breeduit over gesproken. Iedereen is altijd aan het hangen, er gebeurt eigenlijk nooit wat en die atmosfeer is denk ik wel goed voor iemand die in ontwikkeling is.”

Om muzikaal voet aan de grond te krijgen in Berlijn, vergt discipline. “Dat is misschien ook wel wat ik door Friesland heb gekregen, omdat daar niet heel veel te doen was. Maar ik heb het nooit gezien als: nu moet ik muziek gaan maken. Ik weet wel dat ik met een mboxje op mijn kamer albums aan opnemen was, in Friesland. Dat waren dan halve coveralbums, met liedjes van Jeff Buckley, hele crappy albums. Ik kon amper gitaar spelen, maar zo leer je het wel. En zo wordt je computer eigenlijk een soort van vriend van je. En dat vergt discipline, maar het is altijd een heel natuurlijke discipline, want je wilt het zelf. Ik denk dat dat het mooiste is wat je kunt hebben, heel natuurlijk.”

 

Reizen
Het jongste album van Thomas Azier, ‘Stray’ is het resultaat van anderhalf jaar reizen. “Voor de liefde reisde ik vier jaar tussen Parijs en Berlijn. Op den duur werd het heel vermoeiend, ik werd er gek van. Na het beeïndigen van mijn relatie had ik heel veel zin om echt op reis te gaan. Op een gegeven moment dacht ik, wat als ik het helemaal loslaat en helemaal geen plek meer heb? Dat heb ik gedaan en mijn reis werd steeds langer, uiteindelijk heb ik anderhalf jaar rondgereisd.” Het bracht hem in Ivoorkust, waar z’n broer woont, maar ook in Kyoto en New York.

Met drie albums, enkele prestigieuze optredens en samenwerkingen met Stromae – en recentelijk nog met Anouk – zou je kunnen zeggen dat Azier inmiddels wel geslaagd is, maar daar wil de zanger zelf niks van weten. “Het is interessant, maar wat betekent dat dan. Het slagen zit hem in de persoonlijke ontwikkeling, denk ik. Natuurlijk kan dat hand in hand gaan met de muziek, wanneer je je eigen plan trekt en je steeds minder van andere mensen aantrekt.” Een vorm van zelfstandigheid en vrijheid vindt hij dat. “Al weet ik eigenlijk nog steeds niet zeker of dat het is. En daar heb ik het nog steeds wel moeilijk mee. Nu staan we in Leeuwarden, gisteren speelden we nog in Parijs. Dat is best zwaar. We hebben een klein onafhankelijk team, dus we doen echt alles zelf, maar het is wel heel veel investeren. Het kost ontzettend veel uithoudingsvermogen.”

 

Full creative stop
Het ‘slagen’, dat is voor de getogen Stellingwerver eerder een constante beweging. Het vergt een constante inzet. “Het is de manier van ergens naar kijken. Ik denk dat we daar heel erg voor moeten oppassen. Dat we niet moeten denken dat iedereen die op Instagram staat met een vliegtuig, of weet ik wat, geslaagd en succesvol is. Het gaat voor mij veel meer om persoonlijke ontwikkeling. En ja, dat zou ook kunnen zijn dat ik hier een huis koop en daar lekker ga wonen. Als ik me daar uiteindelijk goed bij voel, dan is het goed. Er is alleen nog nooit een moment geweest waarop ik dacht ‘nou jongen, nu heb je het gemaakt, goed gedaan, nu ben je oké!’ Het is echt een constant veranderlijk proces.”

“Stromae is daar een goed voorbeeld van. Je zou naar hem kunnen kijken en kunnen zeggen, hij is geslaagd. Maar ik ken hem vanuit de tijd dat hij zes dagen per week speelde in grote stadions. En als je dat van dichtbij ziet, dan vraag je je af of dat geslaagd is.” Het is dan ook allemaal relatief, meent Azier. “Ik denk dat als je mensen om je heen hebt die in je geloven, en je kan op een liefdevolle manier met elkaar omgaan, en je kunt ze, ondanks dat ze tegen je opkijken, ook nog met respect behandelen, dat dát een vorm van slagen is. Succes is een moeilijk begrip, als je daar op in gaat zetten, verlies je sowieso. Het idee van een bepaald doel stellen en daar dan naartoe werken, vind ik heel raar.”

Als voorbeeld noemt hij het uitbrengen van een nieuw album. “Als dat dan uiteindelijk uitkomt, voel ik me helemaal leeg en ben ik helemaal kapot. Dat zie je vaak bij artiesten. In Engeland noemen ze dat full creative stop. Maar wat jij erin hebt gestopt, krijg je er nooit meer uit. En je kan ook niet verwachten dat je van die inzet gelijk de vruchten plukt en vervolgens succesvol bent. En dan nog, ‘succes’, wat is dat? Dat is zo persoonlijk. In mijn geval is dat dan gewoon weer door kunnen gaan met nieuwe dingen maken en daar mee dealen. En of dat goed is, weet ik ook niet. Het kan ook zijn dat ik gewoon verslaafd ben aan dat constante proces.”

Want hoewel zijn nieuwste album ‘Stray’ nog maar net uit is, is Azier alweer volop aan het schrijven en opnemen. “Ik zat bij een label waar er allemaal mensen om je heen zitten die zich met je werk bemoeien. Daar was ik wel klaar mee. Mensen die het goed bedoelen, maar uiteindelijk ook hun succes voor mij formuleerden. Als je jong bent, geloof je daar in. Maar ik doe het liever zelf. Ik zet nu zelf de stappen. Stap voor stap. Er is geen lift naar succes.”

 

 

(Earder ferskynd yn de Moanne nûmer 7, 2018)