WILLEM WINTERS – 

 

 

nei G

 

ik gean net nei bommel om de trein te sjen

ik bin ûnderweis mei it boemeltsje nei G. yn koudum

dêr begjint myn dreamreis – winter ’64

 

ik stek myn kop ta it raam út

ik sjoch de snie yn ûnbidige wolkens omheech stowen

in man faget in paadsje op it perron

ruslân yn ‘e winter

it lânskip mei troika op ‘e staverse kafeemuorre komt

ta libben

foar it earst by har thús

spanning

 

it perron – 2020

ik sjoch nei alles,

fûn ik mar in slûfke mei deselde rook as oan har brieven

 

lâns de wei

lâns it kanaal

1 kilometer

noch altyd sniestoarm

pal der tsjinyn

it perron

de kjeld grypt my

 

ik kom yn it fiskershúske

heit en broer binne ielfiskers

hja wurket by philips oan ‘e rinnende bân

moai wurk seit se

docht de nedige hanlingen automatysk

de hiele dei tinke oer dingen

tinke

dreame

 

tsjin tolven hat har mem it iten klear

ik rûk it grientesop

broer komt yn ‘e hûs

sjocht nei it akwarium mei tropyske fisken

dêrneist lizze in stikmannich minyfûkjes

– wat sil heit mei dy fûkjes

– no, ja ‘k wit net

– set se mar út yn it akwarium

 

de dei is om

de sniestoarm jaget noch

de disel-elektryske trein gnoarret

stoppet altyd presys op itselde plak

spoar ien

der is mar ien spoar,

ik bin dat ek, ienspoarich.

hiel ûnhandich mei de froulju.

 

we prate ôf yn stasjon snits

dêr oeren sitte

’t wie dien

net oer

 

ik gean werom

it stoarmet

it reint

it spoar tusken koudum en molkwar in izeren gerdyn

ln winter lang

neat sizze

 

 

Dizze bydrage stie earder yn ‘de Moanne’ nûmer 3, 2020