Notre-Dame de Paris
JOSSE DE HAAN –
foar fr.s.
de arsjitektuer fan tsjerken wynt my op noch ôf
katedralen dêrtsjinoer jouwe skientme en geniet:
sammelplakken fan iuwenâlde wurden en stimmen
mitselwurkers dy’t stien nei stien opsteapelen
finsters fol glês-yn-lead mei de kleuren fan de iris
in sinne transformearre ta skilder fan ljocht en wille
do, Déesse, waardst myn paadwizer en frouwe fan Parys
dy kearen dat ik dêre boeken sneupte, rûn, iet en sliepte
as ik dy seach koe ik ferdwale noch mysels ferlieze
wiest it begjin- en einpunt fan it Parizysk labyrint
it middelpunt fan de mânske leafdesboarterstún
de skaden fan dyn twiljocht makken ús anonym en frij
skyline en ikoan boppe cul de sacs en gloppen lâns de Seine
gare du nord, austerlitz en foaral it stasjon fan montparnasse
fan noard nei east, fan west nei súd en folle fierder
ivich stiest as de nulle fan ’t kompas yn ’t sintrum
wiisdest ús de rûte nei ‘t hotel antwerpen of amsterdam
ik kuiere yn rûnten om dy hinne en koe op ’t lêst de stêd en dy
de rendez-vouzen foar dyn eagen sitte baarnd yn myn ûnthâld