Maria Louise, 23

Zoals Nederlanders elkaar groeten met de vraag ‘alles goed?’, zo vragen ze bij ons ‘wanneer ga je trouwen?’ Nederlandse vrouwen zijn al vanaf hun achttiende onafhankelijk, maar bij ons begint het vrouw-zijn pas als je gehuwd bent. In mijn cultuur, ik ben volbloed Koerdisch, leven we volgens de normen en waarden van de Koran. Ik mag dus ook niet op mezelf wonen zonder getrouwd te zijn.

Gelukkig geven mijn ouders me de vrijheid om te trouwen wanneer ik eraan toe ben. Maar toch, ik ben al 23. Inmiddels denkt men dat er iets mis is met me. Dat ik me niet kan gedragen of dat ik onverantwoordelijk ben. Daarom wil ik een goede dochter zijn en de last van mijn ouders verlichten. Ik ben nu veel bezig in huis, met schoonmaken, eten klaarmaken. Ik gebruik de tijd om me voor te bereiden op de taken die ik straks heb als vrouw met een eigen huishouden.

Het enige wat ik straks nodig heb van een man is het huwelijk tussen ons twee, want ik kan mezelf wel redden.

Ik had even een vriend, maar dat werd niks. We konden niet op één lijn komen. In Koerdistan heb je verschillende dialecten en ik was zeg maar heel Fries en hij heel Gronings. Een langdurige relatie is bij ons ook taboe, dus je moet al snel gaan trouwen. Best ingewikkeld allemaal, maar als ik om me heen zie hoe zwaar het is om een kind op te voeden zonder vader, dan ben ik heel blij dat onze cultuur dat niet accepteert.

Jongens van mijn leeftijd houden zich er niet zo mee bezig. Jongens, van wat voor cultuur dan ook, hebben gewoon veel meer vrijheid. Ze kunnen met veel dingen wegkomen, terwijl wij vrouwen sneller worden veroordeeld.

Maar ik kom uit een gezin van krachtige vrouwen die een eigen mening hebben en zich niet laten onderdrukken door mannen. Wij hebben geleerd om voor onszelf op te komen en het initiatief te nemen. De vrouwen hier hebben altijd het hoogste en het laatste woord. Van mijn moeder moest ik op mijn achttiende mijn rijbewijs halen en een goede studie doen, zodat ik onafhankelijk van mijn man kan zijn. Het enige wat ik straks nodig heb van een man is het huwelijk tussen ons twee, want ik kan mezelf wel redden.

Ik heb alleen weinig opties en de druk is hoog. Ik wil inmiddels wel verder met mijn leven. Een eigen plek, met eigen kinderen. Iets wat van mij is. Thank God voor social media, anders was het écht heel moeilijk geweest. Wanneer ik mijn man ga vinden weet ik niet. Ze zeggen bij ons dat het lot erin zal voorzien en dat de liefde op mijn pad zal komen. Maar ik vraag me wel af wanneer.

Maria Louise, 23 jier.