‘Eigenlijk wil ik wel vaker doen. Mag dat?’

REMCO DE VRIES – 

Dichteres Ellen Deckwitz hat in soarte fan argeleasheid oer har wêrtroch’t sy har as in bern fernuverje kin oer de wrâld om har hinne. Dat falt op. En hielendal as dy wrâld sa gewoan is as de Hegemer Mar dêr’t ik safolle syld en fiske ha. Mar foar Deckwitz is it allegearre folslein nij: ‘Ik ga er wel vaker in mijn eentje op uit om over landschappen te schrijven, maar ik heb nog nooit het genoegen gesmaakt om mee te mogen op een boot op een meer. Ik ben nu al helemaal overweldigd door de geuren, de geluiden, de kleur van het water en dat soort dingen. Je kijkt over het meer en opééns komt er een vogel uit het water en je vraagt je af waar die zich verstopte.’

Deckwitz sit yn in wettertichte jas en in âld reinbroek fan my achter yn de kúp fan in sloep. De sloep is fan Sjoerd Groen. En Groen wennet sawol yn Amsterdam as yn ien fan de arbeiderswenten neist it eardere súvelfabryk fan Wâldsein. Hy fart ús as Marrekrite frijwilliger nei in marboei ûnder Yndyk. De reinklean binne nedich, want it spielt. ‘Pas op je broekspijpen, het water loopt zo je schoenen in’, warskôget de iene Amsterdammer de oare. Omdat ik suver hast net leauwe kin dat sy foar it earst op in mar yn in boat sit, freegje ik de dichteres – se is fan Twentske komôf mei ek noch wat Frysk bloed – hoe’t dat sa kin. ‘Ik ben heel lang best wel bang geweest om te reizen, met wat voor vervoermiddel dan ook. Pas de laatste vijf jaar gaat het goed en durf ik te vliegen en met gammele treinen of vrachtwagens te reizen’, leit sy út. Deckwitz mei dan wol wat let wêze mei dit soarte fan aventoeren. Sy wit it wol te relativearjen: ‘Als je kijkt naar mijn levensverwachting en wetende dat mijn familie gemiddeld 120 jaar oud wordt, heb ik nog 90 jaar om van deze nieuw verworven kennis en ervaring te genieten.’

‘Je bent hier totaal niet bezig met mystieke ervaringen waar ik als ‘droomhoofd’ toch wel vaak mee doende ben, maar eerder met: goh, loopt er geen water in mijn kruis?’

Dat dizze ûnderfining nij foar har is, stiet it skriuwen fan in gedicht seker net yn ’t paad. Al makket de rein it wol ûnmooglik om oantekenings te meitsjen. En dat is spitich, want de assosjaasjes en gedachten wikselje elkoar yn heech tempo ôf. ‘Als je kijkt naar het woord ‘meer’, dan is dat best een magisch geladen woord. Ook vanuit de Bijbel. Van het meer van Galilea weet je dat Jezus zijn ‘walking on water’ trucs deed en dan is dit iets compleet anders’, fertelt sy wizend nei de Hegemer Mar om ús hinne. ‘Je bent hier totaal niet bezig met mystieke ervaringen waar ik als ‘droomhoofd’ toch wel vaak mee doende ben, maar eerder met: goh, loopt er geen water in mijn kruis?’ Deckwitz tinkt dat sy har gedicht skriuwe sil oer wetter: ‘Ik houd heel erg van gedichten schrijven over mensen en mensen bestaan voor 70 procent uit water. Volgens mij is dat nog meer dan het aardoppervlakte want dat is 65 procent. Dus dan winnen wij het van de aarde. Haha, 1-0 voor de mensheid!’ It útdaagjen fan de ierde liket yn elts gefal net minder rein op te smiten…

Al dy rein makket lykwols gjin sichtbere yndruk. ‘Eigenlijk wil ik wel vaker doen. Mag dat?’, freget se. ‘Ja hoor’, seit Groen op ’e achtergrûn. Ellen Deckwitz ferlit Fryslân miskien sûnder oantekenings, mar mei in oantal bylden yn har holle. ‘En dat is goed als je een gedicht schrijft in je hoofd. Ik heb al beelden waarvan ik denk dat ze leuk zijn voor mensen die hier aanmeren of varen. Ik wil ze een nieuwe blik tonen. En als je dingen moet onthouden zonder ze op te schrijven, vervormen ze in je hoofd. Terwijl je tussendoor aan andere dingen denkt, worden je gedichten al een beetje gekneed.’

Ien fersyk hat sy noch wol oan ús as gasthearen en -froulju. De folgjende kear wol Ellen Deckwitz graach noflik waar op de Hegemer Mar. Safolle yndruk hat de rein dus wol makke.

Earder publiseard yn de Moanne, 13 (2014),  3 (juny) s. 34-35.