De lêste dei fan it fiskfabryk

SIMON OOSTING – 

al betiid rinne de fiskersboaten yn

want boppe see berint de loft

en op it wite fabryk by de haven

skynt de sinne

wyn ferwaait de stilte

by it iepene rút bin ik

tsjûge fan brekkende tiid

se sitte krekt as alle dagen

yn it skoft mei kofje en bôle

út plestik trompkes

kliemsk fan jam en woarst

en swije

mei de djippe eagen grauwe koppen

bleek fan it hurde ljocht en de kjeld

fan ranend iis

en as lytse Douwe

mei bôlekrommels oan it kin

seit ik fyn it mar neat

geane lilke eagen efkes oer

kâlde tichels

gjin wurd

en de wyn jaget

oars net as fiskrook oer de stêd