Circus is made to scare people

ELSKE SCHOTANUS – 

Hoe fysiek beeldend theater in een recensie te vatten? Met open mond keek ik naar Bromance, de voorstelling van de drie Britten die de Barely Methodical Troupe vormen. Maar eerst iets anders. Een praktisch punt en een beetje reclame. Theater is prijzig: twintig of dertig euro ben je volgens de zomaar kwijt. Bromance € 22,50. Binnenkort Bint met onder meer Jules Croiset, naar de schitterende roman van Bordewijk, voor € 33,75. Garderobe en pauzedrankje inbegrepen. Dat dan weer wel, om maar eens een modekreet te gebruiken. Dus trekt Bromance zo’n zeventig toeschouwers en is er bij Bint, op moment van schrijven, nog plek zat. Nu heb ik een pasje van Keunstwurk waarmee ik voor € 12,50 door de Harmonie geselecteerde voorstellingen kan uitzoeken. En bij de Harmonie kun je in de maand oktober drie toneelvoorstellingen of meer bezoeken voor de ’toneelmaand’ prijs à € 12,50 per voorstelling. En er is de ‘Kleine Kaart’ waarmee je voor € 99,- onbeperkt voorstellingen kunt bezoeken in de kleine zaal. Voor zover de reclame en dan nu over naar wat geweest is: een avond genieten in de Harmonie.

 

Fantastic … Fabulous … Flabbergasting. Hoe te schrijven over een storm aan beweging.

 

Bromance, een innige vriendschap tussen de drie mannen, begint met kennismaken, kennismaken door handenschudden en daarbij zijn er vele manieren van handen schudden, inclusief de political handshake. Aanraken, aan elkaars oksels snuffelen, het maakt allemaal deel uit van het ritueel. De kennismaking gaat over in een wervelende acrobatiekshow met soms angstaanjagende momenten. Of is het dans? De capriolen van een slangenmens? ‘You have to be addicted to adrenaline to do circus’, zeggen zij er zelf over. ‘Circus is made to scare people.’

De drie opleiding volgden hun opleiding aan een circusschool in Londen. Radslag, rondtollen op het hoofd van de ander, op de ander zijn handen staan, koprol in de lucht, halve draai en dan met het hoofd naar beneden worden opgevangen: au, maar nee, het gaat net goed en een zucht van verlichting gaat door het publiek. ‘Just inches from a certain death.’ Maar het zijn niet puur kunstjes: het gaat ook het verbeelden van machtsverhoudingen, het gevecht, aantrekken en afstoten. Ze raken elkaar aan, borst, billen, twee houden elkaars hand vast en dan, beschaamd, manoeuvreert de een zó dat hij los raakt en kijkt alsof er niets is gebeurd.

Er wordt gemokt, de mannen klampen zich aan elkaar vast, er zijn elementen van verleiding. Nu en dan ligt de zaal in een deuk. Wanneer een tweetal zodanig verknoopt is, dat de voet van de een in het kruis van de ander zit en het not done is de handen te gebruiken om die voet los te haken. Wanneer de drie, met de rug naar het publiek staan te pissen en zij zich een voor een omdraaien, elk een origami gevouwen vogeltje in de hand, waarvan er eentje wel heel piepklein is uitgevallen. Maar het allerallermooist is de, naar mijn gevoel wel tien minuten durende act, tollen en draaien met de manshoge ijzeren hoepel op ‘You stand between me and all my enemies’ (Son Lux). Hoe mooi ook de schaduw op de achtergrond.

Fantastic … Fabulous … Flabbergasting. Hoe te schrijven over een storm aan beweging.

Reagearje

DE MOANNE

'de Moanne' wol in breed en kreatyf poadium biede foar aktuele en skôgjende bydragen oer kultuer en de keunsten. 'de Moanne' lit sjen wat der yn en om Fryslân spilet, yn taal, byld en nije media. 'de Moanne' ferskynt op it web, op papier en organisearret 'live'-moetingen.