Djipte!

JAAP KROL –

Bij het schrijven van mijn autobiografische Privédomein-deel, ‘Klinkende ikken’, heb ik nogal gezocht naar de juiste toon om het over mijzelf te hebben. Nu hoefde ik dat niet meer. Er is wel een groot verschil tussen ‘Klinkende ikken’ en ‘Djipte!’. In het laatste wordt de dorpsgeschiedenis van Wispolia mythische proporties gegeven. Het lopen op het water is het sein van Christus’ wederkomst in Wispolia, de wandelmanische Parkinson-patiënt wordt Ahasverus, een doodnormaal jongetje (ik dus) wordt een grootste gat-manie toegedicht, dan zijn de verhalen van de kappersleugenbank van het dorp, er is een hel (de kaasmakerij en de veenplassen) en er is een hemel (het beekdal van ’t Ald Djip). Zo autobiografisch 1 op 1 is ‘Djipte!’ dus niet.

In café ‘Hiske’ vinden we de geschiedenis van een typische socialistische volksherberg, met alle mogelijke culturele aspecten (toneelclub, lectuur, zuinigheid met drank). Dat Multatuli er een van zijn improvisaties had moeten houden is duidelijk, maar het is nooit gebeurd. Hij sprak wel in Gorredijk. Dat probleem heb ik nu eindelijk opgelost. Dat doet me heel goed. Verder mis ik heel veel dingen uit mijn tamelijk gelukkige jeugd, zonder er overigens naar terug te verlangen. Ik ben nu gelukkiger.

Men denkt tegenwoordig in clichés en waarschijnlijk heeft men dat altijd al gedaan. Sinds internet is Friesland net zo weinig platteland als elk willekeurig platteland in Nederland. Ik vind daar eigenlijk heel weinig van. En clichés zijn meestal ook gewoon waar.

Zoals het met leden van de galerij der oude glorie gaat: ze gaan niet harder rennen dan ze deden, de beenderen kraken soms, over het geheugen ligt een laagje mist. Voor iedereen ligt de weg van alle vlees open, maar ze zijn nog niet zover.