Prozazomer LC en de Moanne: ‘De kloof (6)’: Myrthe Dijckhoff

Dizze simmer publisearje de Leeuwarder Courant en literêr tiidskrift de Moanne seis koarte ferhalen, lietteksten en gedichten fan oanstoarmjend Frysk skriuwtalint. De skriuwers bûgden har oer it tema ‘de kleau – de kloof’. Hjoed de 6e en lêste bydrage, it ferhaal fan Myrthe Dijckhoff. De yllustraasje is fan Sietske Harkema.

Set fêst yn de aginda: 11 oktober is ‘de Kloof’ te sjen yn de Stadskas, by Explore the North, wêr’t bydragen te hearen binne fan ûnder mear Mees van Rijswijk, Nicole van den Berg en Preston Losack.

Een ode aan de maan – Myrthe Dijckhoff

Er is iets onuitgesproken verrassends dat in de lucht hangt. Het zoemt om je heen; langs je oren, langs je neus, langs je lippen en dan zachtjes in je hoofd. Je wilt het vangen, het vatten, maar het ontglipt je keer op keer. Het ontspringt aan je hebberige ogen als een vlinder aan de wind. Er is hier niets gegeven of vast. Alles gaat voorbij, op den duur. De tijd lacht me toe als een oude vriend. Hij blijft, soms ogenschijnlijk lang, maar nooit voor altijd.

Alleen hier vertragen de dagen op een manier dat een enkele seconde een zachte eeuwigheid kan duren. 

Ik proef de geur van zon in het caleidoscopische silhouet dat zich over de wolken ontfermt en een oranje gloed over de straten werpt. Schaduwen vragen voorbijgangers ten dans en bewegen zich als een toevallige pas de deux langs de muren. Hun armen en benen strelen de wereld en nodigen de maan uit om haar plek aan de hemel aan te nemen. Ze is verlegen, maar eens per maand durft ze zich in volle glorie te onthullen. Dan open ik in het holst van de nacht mijn ramen en dans ik op de toppen van mijn tenen op de melodie van de stad. Met grote passen en draaien probeer ik haar te verleiden. Mijn lichaam zingt haar toe in haar zachte gloed. Een danser ben ik nooit geweest, maar wel voor haar. Alleen voor haar.

De stad heeft zich gehuld in zomer. Een hete, kleverige zomer. Het seizoen waar onvervalst fraude wordt gepleegd op het leven. Waar dromen worden ingehaald, maar nooit volbracht. Ik hoor het ‘s avonds murmelen in de planten op mijn balkon. De groeven van hun bladeren fluisteren me dan ongeschreven waarheden toe in een taal van geritsel. Over een overbuurvrouw  die, gesierd door een tal van hangende rimpels, ‘s morgens vroeg in haar badjas een glas rode wijn drinkt op haar balkon. Ze is alcoholist. Ze groet me regelmatig als ik haar onderweg naar de metrohalte tref bij de plaatselijke bloemist. Haar zware parfum verbloemt dan teder de zware whiskygeur die tussen de chrysanten hangt. Nu het avond is, zwijgen de lichten in haar appartement getrouw. Het plaatselijke café is haar tweede thuis voor de lange zomerdagen. 

Het donker voelt bedrukkend eenzaam als ik door de opening van mijn ramen naar het bruisende straatleven beneden kijk. Als een ode aan het impressionisme bewegen voetgangers en taxi’s zich synchroon over de straat. Het geheel verstomt zich tot een vlek aan geluid. Een ondertoon van warme klankkleur vermengt zich onbaatzuchtig met de gitzwarte hemel. De sterren flonkeren mee. Mijn lichaam vervult zich met een zweem van leegte als ik mijn hoofd tegen het kozijn aan leg. De smaak van wijn kust me wakker. Ik schrijf haar een liefdesbrief met mijn gesloten ogen. Ik kan haar horen. Hoe ze zachtjes neuriet tegen de daken van de stad.

Haar afwezigheid neemt mijn hand en brengt me naar een wereld die ik doorgaans liever vermijd. Straatstenen en lantaarnpalen voeren me mee naar het hart van de stad. Daar, balancerend over de rand, voel ik hem kloppen op de maat van de wind. Doof zie ik hoe zijn oppervlak stroomt langs de realiteit van het bestaan. De grond telt mijn voetstappen terwijl ik hem vergezel en brug na brug een nieuwe herhaling van hetzelfde zie opdoemen, tot ze abrupt hun stilstand vinden.

Daar, aan de overzijde, rennen mijn ogen de hare tegemoet. Ze ziet er precies zo uit als ik had gedacht, als ik de kans zou hebben gehad om haar te kennen voor die eerste keer. Ons zwijgen lonkt en bonkt langs de roes van de stad. Het nachtelijke sjabloon speelt plagerig met de onderkant van haar rok en haar haar golft bleekjes in het licht van de stilte. De wereld slikt haar woorden in als ze haar bleke armen strekt en langzaam naar beneden brengt. De nacht valt vleiend op de grond. Voor even verloren in het heden dat nog komen zal, zwijgt mijn lichaam, terwijl het hare zingt naar het universum.

Er is iets wezenlijks aan de wijze waarop ze onvoorwaardelijk bestaat in dit moment. Ze springt en draait, valt neer op de harde stenen, staat op en herhaalt haar ritueel getrouw. Haar dans drukt een verademing uit. Ik weet niet wat het is. Zij ook niet. Ik zie het in de manier waarop ze haar lichaam steeds luider laat zijn. Het zoemt om ons heen. Haar lichte ogen smachten, prevelen me woorden toe in een taal die ik niet kan verstaan. Toch begrijp ik haar. Stipjes autolichten brengen ons samen, maar de wolken die in het water trippelen, drijven ons weer uiteen. Ik verlies haar seconden voordat ze me heeft kunnen vinden.

De dag onthult zichzelf. Ik veracht hem. De lucht verliest haar zwarte vlekken aan de morgen, terwijl de stad zachtjes met haar mee dooft. De rivier wordt roze geschilderd. Ieder teken van leven pijnigt me als ik haar steeds iets meer zie vertragen en haar bewegingen steeds iets luider zie verstommen. Haar elegantie sterft met de nacht mee. Ik wil haar vatten, maar ze gaat op in het rumoer van het zijn. Terwijl mijn wimpers elkaar vinden en verliezen, verlies ik haar ook. Geluidloos. De wind lonkt haar mee naar een ander nu. Laat me achter aan het rimpelende venster, waar ik mijn dromen vroegtijdig naar een volgende zomer overschrijf.

Biografie 

Myrthe Dijckhoff

Myrthe Dijckhof (19) zit op het Christelijk Gymnasium Beyers Naudé. Na haar examens wil ze in een tussenjaar in Denemarken zich de Deense taal eigen maken. Taal is haar grote liefde, al van jongs af aan is ze veel bezig met lezen en schrijven. Haar blauwe notitieboek is altijd bij haar, voor het geval iets bij haar opkomt. In haar werk raakt ze vooral geïnspireerd door de intimiteit van emoties, de natuur en de kunst. Naast proza schrijft ze graag poëzie. Over enkele jaren hoopt ze actiever deel te nemen aan het openbaar schrijverschap.