Lofboot

ELSKE SCHOTANUS – 

Brachten Ritsko van Vliet en Theo van der Geest enkele jaren geleden de voorstelling In de naam van de vader over Ritsko’s vader met Van der Geest als de vader, vrijdag 22 maart in theater De Bres ging Lofboot in première. Ditmaal spelen de twee zichzelf in een voorstelling die een mengeling is van toneel en variété: twee mannen, beide op pensioengerechtigde leeftijd, die terugkijken op hun carrière als artiest. De twee werken al sinds hun schooltijd samen: Ritsko als dj-conferencier en Theo als goochelaar.

Terugkijken op een carrière is, met Ritsko als dj, vooral ook terugkijken op allerlei muziekstijlen door de jaren heen.

De tekst is geschreven door theaterrecensent en journalist Sietse de Vries en gebaseerd op interviews met het tweetal. En zo kan het dat zij niet alleen zichzelf zíjn, maar ook zichzelf spélen. Rode draad daarbij is het verschil tussen Ritsko en Theo als het gaat om ambitie. Daarbij speelt de vraag in hoeverre ambitie bij het ouder worden nog kan worden gerealiseerd. Wil Ritsko, na óók carrière te hebben gemaakt in onderwijs en bedrijfsleven, samen met zijn vriend, voor wie goochelen altijd een beroep was, graag nog eens een jaar lang optreden op een cruiseschip, dan ziet Theo allerlei bezwaren. Suikerziekte, pijntje hier, pijntje daar en voor hem hoeft het toch al niet zo nodig, optreden op de Holland Amerika Lijn. Lofboot is het verhaal van een jarenlange vriendschap van twee mannen die elkaar door en door kennen en elkaar flink kunnen afkatten en tussen wie een akkefietje van tientallen jaren geleden ineens tot verwijten kan lijden.

De voorstelling is meer dan dat. Is Theo goochelaar, dan vertelt hij hoe hij tot goochelen kwam (door het blad Pep) en toont hij zijn kunsten. Onderdeel van een goede truc is de manier waarop e.e.a. aan elkaar wordt gepraat. Hoe mensen uit het publiek erbij worden betrokken. En humor: twee-euromunten komen niet alleen uit iemands mond en neus, maar ook uit zijn gat. Het publiek weet dat het belazerd wordt, maar er is tevens de verwondering: hoe doet iemand dat toch… Theo legt het uit aan de hand van een kaarttruc, maar weet de kijker, als hij de kaart weglegt, toch nog te bedotten.

Terugkijken op een carrière is, met Ritsko als dj, vooral ook terugkijken op allerlei muziekstijlen door de jaren heen. Crosby, Stills en Nash komen voorbij, de Bostella, Elvis Presley, het fenomeen bandparodie, het radioprogramma Candlelight, de titelsong van The Titanic en veel meer nog. Ritsko is al even expressief bij het playbacken van ‘You Ain’t Nothin’ But A Hound Dog’ als wanneer hij terugkijkt op zijn debuut als dj bij het gereformeerde jeugdhonk Het Roekenest. Hij is even beweeglijk als Elvis ‘himsels’ in zijn jonge jaren en blijkt een rappe prater als voetbalverslaggever bij een wedstrijd van Cambuur.

Wanneer het niets wordt met de Holland-Amerika Lijn – er is totaal geen belangstelling voor de acts – kijken de twee zowel voor- als achteruit. Het gaat over mantelzorg en over dementerenden die alleen de liedjes uit hun jeugd nog onthouden. En hun eigen plezier ziet in het maken blijft. Een programma voor ouderen, zou dat kunnen met songs van The Beatles die als jonge mannen het nummer ‘Will you still need me, will you still feed me / When I’m sixty-four’ brachten? Met ‘(Help!) I need somebody’ en ‘Yesterday’? Want dat is wat ouder worden allemaal óók is. En niet te vergeten, als afsluiter van de voorstelling, het Beatlesnummer ‘All You Need Is Love’. Het geldt voor de gezworen vrienden op het podium, het geldt voor het publiek dat met hartjes wordt bedeeld.