I’m a nice guy

ANNEKE VAN RENSSEN – 

Als we in Spanje zijn moeten we beslist een paar dagen naar camping Cala d’Oques van mevrouw Roller in L’Hospitalet de l’ infant. Niet omdat we dol op mevrouw Roller zijn – haar op de tanden is mild uitgedrukt –  maar deze van origine Nederlandse is er wel in geslaagd al vijftig jaar haar plekje aan de kust te beschermen tegen projectontwikkelaars en aanverwand tuig. Cala d’Oques, pal aan zee, is een oase temidden van overbevolkte pretcampings en wanstaltige appartementen. Je treft er allerlei nationaliteiten aan, maar vooral Britten en Duitsers op doorreis naar nog mildere streken. Terwijl het in Hospitalet al heerlijk weer was.

Ik maakte tijdens de afwas kennis met een joviale Brit, die honderduit praatte. En, hoe kan het anders, de Brexit kwam aan de orde. Ik had er al snel spijt van.

Ik maakte tijdens de afwas kennis met een joviale Brit, die honderduit praatte. En, hoe kan het anders, de Brexit kwam aan de orde. Ik had er al snel spijt van. Ik kreeg een lawine van argumenten over me heen waarom dat goed was. In Brussel zitten alleen zakkenvullers, de Hongaren helpen de Britse gezondheidszorg naar de kloten, voor de gewone Brit is het bijna onmogelijk geworden om een arts te vinden. Over het inpikken van banen door de Hongaren wilde ie het niet eens hebben. Het was me duidelijk: ik had met de Britse variant van de Wilders aanhanger te maken. Ik besloot tot enig tegengas en merkte op dat ik het niet zo slim van de Britten vond om uit de EU te stappen, omdat er wel degelijk veel voordelen aan het lidmaatschap zitten. Aan opnoemen kwam ik niet toe. De man keek me dreigend aan en zei ‘Look, I’m a nice guy, but…’ Ik hield het voor gezien.

De volgende dag besloten we het binnenland in te trekken. Niet vanwege die Brit, maar omdat we het daar altijd prachtig vinden. Je komt er amper een andere toerist tegen, zeker in de winter. We zijn gesteld op onze rust.

Nu hadden Willem en ik voor ons vertrek een kleine discussie over wel of niet de winterjassen mee. Ik vond van niet, met als argument dat we die altijd mee slepen maar nooit aan hebben. Willem vond van wel, je kon niet weten. Ik ging om. Goddank. Waaide het aan de kust al stevig, op de hoogvlakten in het binnenland wakkerde de wind aan tot stormkracht. En het bleef stormen, terwijl de temperatuur steeds verder daalde. Ik liet mijn gewoonte om ´s avonds naar de sterren te kijken varen. Te koud, zelfs met de winterjas aan.

Hoe koud het was kreeg ik pas goed in de gaten toen ik in een tankstation afrekende: op de aanwezige TV was een dik ingepakte verslaggever te zien. Hij stond voor een enorme bult sneeuw. Eronder stond ‘Siberische temperaturen in Spanje’. Ik snapte ineens waarom onze vuilwatertank bevroren was. We zochten in Burgos een open camping op, om eindelijk weer eens te douchen. Dat er wifi was, was mooi meegenomen. Kon ik lezen hoeveel mazzel we gehad hadden. We waren alle sneeuwstormen net voor gebleven.

De camping bleek op de route naar Portugal te liggen. Tijdens de afwas stond ik tussen allemaal Britten. Ik besloot, het zekere voor het onzekere nemend, het alleen bij ‘good evening’ te houden. Mijn angst bleek ongegrond. ‘The weather’, daar draaide het om. Brexit was ineens ver weg.