Sentimental journey

ANNEKE VAN RENSSEN – 

We wilden deze voorjaarsvakantie het anders dan anders doen. Niet naar het Zuiden. Groot Brittannië werd het doel. We spraken af dat het geen ‘sentimental journey’ mocht worden. We hebben namelijk in een grijs verleden twee maanden in Zuid Engeland gefietst en beschouwen het nog steeds als een van onze mooiste vakanties.

Ik leer het kennelijk nooit, want vandaag reed ik een weggetje in waar het bord ‘niet geschikt voor zware voertuigen’ stond. ‘De bus is niet zo zwaar’ riep ik vrolijk toen Willem waarschuwde.

We startten nu in Duinkerken. De overtocht moest kort zijn. Willems gave om vreselijk zeeziek te worden konden we niet negeren. De overtocht verliep probleemloos, hoewel ik me verbaasde over hoe groot ’s morgens om tien uur de run op alcohol was. Niet dat de taxfree ingeslagen whiskey en bier Dover haalden. Op het achterdek was het feest.

Eenmaal aan land bleek links rijden geen enkel probleem. Na een uurtje had ik het gevoel nooit anders gedaan te hebben en vond het een fluitje van een cent. Dat veranderde toen we in Dartmoor kwamen. Links rijden was niet meer aan de orde want de wegen veranderden in paden van amper twee meter breed. Het leek wel of onze TomTom, Tante Betje, steeds smallere uitzocht. Het liefst met bruggetjes erin die nog smaller waren. Eén zo´n bruggetje werd ons dankzij Betje bijna fataal. Volgens haar was het de beste weg naar een campinkje. Ik had hooguit drie centimeter over aan beide kanten. Terwijl Willem riep dat ik toch echt nog een beetje naar links moest -wat niet kon- was het leed al geschied. Een akelig schurend geluid. Het viel gelukkig mee, dankzij de beschermplaten aan de zijkant. Die zijn niet zo duur.

Andere koek was het havendorpje Polruan. We zouden er lunchen. De toch al smalle weg ernaartoe werd steeds smaller en ging steil naar beneden. Ik negeerde het bord dat de weg ongeschikt was voor bussen en zware voeruigen. We waren tenslotte geen bus of vrachtauto. Ik had natuurlijk, gezien eerdere ervaringen in Frankrijk en Italië, beter moeten weten. Eenmaal beneden zagen we dat we in een fuik gereden waren. Recht voor ons de zee. Links huizen en rechts een doodlopend weggetje. Een vriendelijke man zei dat het enige wat we konden doen was het steile doodlopende weggetje naar boven nemen en daar draaien. Na bijna 100 meter had ik in de gaten dat ik hem verkeerd begrepen had. Hij bedoelde niet helemaal naar boven. Toen was het te laat. Met aan de ene kant een muur en overstekende daken van schuurtjes en aan de andere kant een hoog, smal trottoir en huizen probeerde ik centimeter voor centimeter de bus te laten zakken.

Willem wurmde zich naar buiten om aanwijzingen te geven, want de spiegel aan mijn kant moest ingeklapt worden. Uit het raam hangend zag ik dat ik nog een paar centimeter ruimte had. Dacht ik. Een nare krak maakte me duidelijk dat ik het mis had. Ik had een uitstekende steen geraakt. Maar weer een stukje naar voren en nog een keer proberen. Willem werd ondertussen steeds bleker en kreeg een verwilderde blik. Na wat uren leek waren we weer beneden beland, waar ik met eindeloos heen en weer manouevreren de bus keerde, gadegeslagen door een enthousiaste dorpelingen. Duimen gingen omhoog, er werd ‘good job’ geroepen. We reden bijna in triomf het dorp uit, ondertussen hopend dat de schade niet al te groot was. Die bleek inderdaad mee te vallen: alleen de kap van het linker achterlicht was geknakt.

Twee weken Engeland heeft dankzij de kleine weggetjes die westeeds weer inslaan tot nu toe zowel links als rechts beschadigde beschermplaten opgeleverd, plus die kap. Gezien de capriolen die ik iedere keer weer uithaal valt het mee. Ik leer het kennelijk nooit, want vandaag reed ik een weggetje in waar het bord ‘niet geschikt voor zware voertuigen’ stond. ‘De bus is niet zo zwaar’ riep ik vrolijk toen Willem waarschuwde.

Misschien weet ik waar deze roekeloosheid vandaan komt. Ik gedraag me alsof ik weer op fietsvakantie ben, terwijl onze bus zes meter lang en twee meter breed is. Misschien toch een beetje een sentimental journey?