Mei ien hân

ARJAN HUT – 

Op it Mediterranean Literure Festival op Malta, augustus 2018 tref ik dichters fan oer de hiele wrâld. Wy foarmje al gau in hechte famylje. Ien fan de dichters is Juana Adcock (Monterrey, 1982). Se wennet al jierren yn Glasgow, Skotlân. Grutte eagen, folle lippen, flamjend hier. Op it eilân Fort Manoel, de festivalsite, keapje ik har yllustrearre gedicht Este Cuerpo de Mujer Que Habito / This Body of a Woman I Inhabit. Nei middernacht litte we de oaren smokend en drinkend achter oan de baai fan St. Elmus en kuierje, nee klimme, werom nei it hotel. ‘Ye cursed streets of stairs, how surely he who mounts you swears,’ sei Lord Byron twahûndert jier lyn oer de strjitten fan Valetta. Mar wy binne ûntspannen as yn in dream. In Noard-Afrikaanske waarmte hinget tusken de hege, sânkleurige hûzen “Hast de skilderijen sjoen yn ús hotel?”, hifket se. “Dy mei brânende krusen en prosesjes fan mannen yn wite lekkens mei puntmûtsen?” ‘Chwanna’, sa moat men har namme útsprekke. Sy fertelt oer in kear dat se har fersliepte yn Singapore, en dat se yn Vittoriosa middeis ien sjoen hat mei in fiskegraat yn it ear. We prate oer Tranströmer, enchiladas en de leafde foar stjerrende talen. O Juana! In nacht en in kuier om yn te wenjen.

 

 

MEI IEN HÂN

(Manca / One-handed)

Tongersdei kaam ik fan’t bêd en naam it beslút om myn hân derôf te snijen. Ik seach it ien en oar helder foar eagen en as ik de dingen sa helder sjoch dan skytskuorje ik der net lang omhinne. It ultime keunstwurk, sokssawat, al miende ik dat it op termyn weromgroeie soe, krekt as hier. Ik sette útein mei de linker ringfinger. Snie mei it mes justjes ûnder de knokkel, bûgde de finger om better te sjen wêr’t ik snije moast. As griemde ik yn in stikje hin om. Der sputtere gjin bloed út. It knyft wie takkelich en net de stompe kant neist, mar it koe moai. Dêrnei de middelfinger. Dêrnei it pinkje. Der bleau in lyts hoekje bonke achter dat út de wûne stuts. Healweis de put woe ik dochs oars: fingers groeie ommers net werom, dat wie ek sa, dat ik liet tûme en wiisfinger gewurde. Miskien soe ik de hân dan noch brûke kinne. In ferbân om de wûne te ferbergjen. Hoe lang soe it duorje foardat der in koarst op sit? Fraachpetear mei myn heit: hoe silsto no te wurk gean, hoe silsto skriuwe? Ik skreau hast altyd yn myn notysjeboekje, miskien moat ik no spraakherkenningssoftware brûke. It komt my yn’t sin dat soe ik pianospyljen leare, dan bin ik in folsleiner minsk. Mei de fuotten. Ik kin pedalen ûntwerpe …

De lêste dagen wurd ik sljocht fan de restearjende knokkels. Myn bientige kloeren. Underwilens ha ik in baantsje yn in kafee dat trije ferdjippings hat. Ik moat omstean leare en mysels goed oanpasse oan de mooglikheden, it ien en oar ûnthâlde, en de blêden mei de bestellings yn de goeie folchoarder nei de klanten bringe om altefolle hinne-en-werjen foar te kommen.

 

 

 

Reagearje

DE MOANNE

'de Moanne' wol in breed en kreatyf poadium biede foar aktuele en skôgjende bydragen oer kultuer en de keunsten. 'de Moanne' lit sjen wat der yn en om Fryslân spilet, yn taal, byld en nije media. 'de Moanne' ferskynt op it web, op papier en organisearret 'live'-moetingen.