Het davert op het Vliet

ARJAN HUT – 

Big Bad Wolf Records en Headbangers Records hebben de handen ineengeslagen en zijn vorig jaar een samenwerkingsverband aangegaan. De eerste promoot metalbands uit Fryslân en de tweede biedt (soms vergeten) heavy bands uit de Benelux een podium. Dit jaar verschenen er al een aantal platen, die on-line (discogs) en ook in de winkel van Tamme ‘Big bad wolf’ Oosterhof aan het Vliet te Leeuwarden verkrijgbaar zijn. Twee van de eerste releases in 2019 komen van Mother of Sin en Maestro.

Het zou mooi zijn als Maestro met Cuijpers een heel album kon opnemen.

Na Apathy (2005) en Absolution (2010) is ‘3’ het derde album van de Nederlandse band Mother of Sin. Het trio speelt een flitsende, energieke mix van melodieuze hardrock, powermetal met wat vleugjes prog-metal. Invloeden van Riot, King Diamond en Queensrÿche. Teksten vol ‘destiny’, ‘hallowed ground’ en ‘shadows’ om in te ‘walken’. Ik kende de band eerlijk gezegd nog niet, maar tegenwoordig kun je via Youtube zo even een stukje geschiedenis terugluisteren.

Wat opvalt is dat dit trio eerder een stuk steviger klonk, meer richting old-school thrash/speed-metal. Het flitsende gitaarwerk is gebleven, maar de nummers zijn een stuk compacter en van pakkende refreinen voorzien. Zanger-gitarist Eduard Hovinga (ex-Elegy) is een oude rot die zijn vak prima verstaat en binnen de over het algemeen sterke composities volop ruimte vindt om met flitsende solo’s en daverende riffs te strooien. Bassist Peter Groen speelt ook toetsen en het zijn juist de keyboardklanken die Mother of Sin een poppy karakter geven, luister maar eens naar Changes. Van de bijna continu galopperende ritmes en stevig voortmeppende dubbele basdrums (Gerry de Graaf) wordt ik wel wat nerveus, het voelt na een halfuurtje luisteren alsof ik teveel koffie heb gedronken. Veel energie dus, alleen bij de powerballad Torn neemt het trio even wat gas terug. Torn is meteen ook het enige dipje op de plaat, met name de zang klinkt hier krampachtig en geforceerd.

Voor het overige is ‘3’ ijzersterk, Mother of Sin laat horen tot de betere Europese powermetal bands te horen. Van Black rain tot Everything inside wordt de liefhebber op z’n wenken bediend. Een kenmerkend hoogtepunt is Rise, waarin alle kwaliteiten en invloeden van Mother of Sin bijelkaar komen. Een wervelende rijkdom aan riffs, solo’s en (gesproken) samples op een zee van toetsen, en dat allemaal keurig binnen vier-en-een-halve minuut!

On the run is als ik het goed heb de tweede single van Maestro die bij Big Bad Wolf/Headbangers Records uitkomt. De band rond de Groninger gitarist Orion Roos (bekend van Vortex) bestaat al sinds 1987 en speelde op de vorige single Can’t stop (thinking about you) een niet onverdienstelijk potje op de jaren tachtig geënte melodieuze hardrock. Essentieel bij zulke muziek is een geweldige zanger(es), maar juist daar schoot Maestro naast de roos. Op de nieuwe EP (4 nummers) heeft de band niemand minder dan John Cuijpers gestrikt. Cuijpers is ook de zanger van de Britse heavy metal cultband Praying Mantis. Het niveau ligt meteen een stuk hoger, al is te horen dat band en zanger nog wat naar elkaar toe moeten groeien. Maestro klinkt potiger, minder glossy en meer heavy metal, maar nog steeds vintage jaren tachtig. Het mooi opgebouwde titelnummer had zo op één van de Holland Heavy Metal-verzamelaars kunnen staan. Hoogtepunt is het pittige Forcefield, dat er dan ook meteen twee keer op staat, een keer met en een keer zonder zang. Het zou mooi zijn als Maestro met Cuijpers een heel album kon opnemen.

Mother of Sin, ‘3’ (CD) en Maestro, 9,98 euro ‘On the run’ (EP) 2.45 euro, Big Bad Wolf/Headbangers Records.