Verzamelaars van Sjoerd de Vries

GITTE BRUGMAN – 

In 2009 begon ik aan een serie portretten van mensen die werk van Sjoerd de Vries in hun bezit hebben. Ik was benieuwd hoe het bij hen thuis hangt, en hoe ze het in bezit hebben gekregen. Hoewel ik nog verschillende namen op mijn lijstje had staan, heb ik de reeks niet zo lang volgehouden. Er kwamen andere opdrachten tussendoor en dit bleef liggen. Maar nu Sjoerd de Gerrit Bennerprijs heeft gekregen, en met zijn vijfenzeventigste verjaardag in het vooruitzicht, kijk ik er met hernieuwde belangstelling naar. Uit mijn aantekeningen van die tijd haal ik het volgende.

Ab van der Meulen uit Heerenveen, toen SKS-bestuurslid en gepensioneerd weg- en waterbouwkundige, heeft in 2009 verschillende schilderijen van De Vries gekocht via Thom Mercuur. Een naakt vrouwenportret hangt op dat moment bij zijn zoon in Amsterdam. Een ander naakt en drie landschappen hebben hij en zijn vrouw zelf thuis.

“Iets met heupen, want mijn man heeft veel heupen geopereerd.”

“Onze voorkeur gaat uit naar moderne Friese schilders. Of dingen die daarbij passen”, zegt hij. Beiden moeten het werk mooi vinden, anders schaffen ze het niet aan. “We hebben jaren gehad dat we wel vijf schilderijen kochten. Maar we worden kritischer en de boel moet ook bij elkaar passen.”

Ab van der Meulen (foto: Gitte Brugman)

Anne Detmar woont in 2009 – dan nog met haar man, een gepensioneerd chirurg – aan de Harlingerstraatweg. De familie kent Sjoerd al jaren. ,,Ontzettend lang.’’ Hij kwam veel bij hen thuis, ook in de tijd dat hij veel dronk en een einde aan zijn leven wilde maken.

In de loop der jaren kochten ze veel werk van hem, omdat ze het mooi vonden, maar soms ook om hem financieel te steunen.

Alle kinderen van het echtpaar Detmar zijn door Sjoerd geportretteerd, zij hebben zelf ook ‘De Vriezen’. Anne viel ooit op een ‘half werk’, dat ze bij de kunstenaar in zijn atelier aan de Nieuweburen zag hangen. “De opdrachtgeefster had het begin gezien en toen haar opdracht ingetrokken. Maar ik vond het leuk. ‘Wat moet je er voor hebben?’. ‘Vijfhonderd gulden’, zei hij. ‘Verkocht’.”

Toen haar man stopte met zijn werk in het ziekenhuis, wilden de kinderen hem een schilderij aanbieden. “Iets met heupen, want mijn man heeft veel heupen geopereerd.” Fotograaf Niels Westra kwam het werk brengen. In een plastic tas. Het was een schilderij van een paardje. “’Want een paard heeft ook heupen’, moest hij van Sjoerd zeggen.”

Dit zo teruglezend is het jammer om niet nog een paar portretten te maken en verhalen op te tekenen.