Tusken wite sjarretels en in swarte wale leit de alsidigens fan Tet Rozendal

ELSKE SCHOTANUS – 

Yn de grutte seal fan Hotel Oostergo yn Grou sille sûnder mis tal fan trouresepsjes holden wêze. It is dêrmei in tapaslike lokaasje foar Tet Rozendal har foarstelling Nachtvlinder dêr’t de leafde sintraal yn stiet. ‘I need love’, sjongt sy by it opkommen, ûnder de muzikale begelieding fan Eric de Reus, dûnsjend op nullehakken, de wite wale op ’e holle. De foarstelling is trijetalich, ôfwikseljend Frysk en Nederlânsk, mei soms in yn projektearre tekst of in liet yn it Ingelsk. Oardel oere oanien wit sy te boeien mei persoanlike oantinkens en anekdoaten, ôfwiksele mei songs yn ferskillende stilen. Reade tried yn it ferhaal foarmet it houlik dat sy oangean sil.

In yntime one woman show, fan in sterke teaterpersoanlikheid.

‘Met wie,’ freget Tet har ôf as besjoen wurdt, wa’t al as net in kaart krije moat, ‘heb je eigenlijk echt wat?’ Der sitte tal fan sokke filosofytsjes yn de tekst, fragen dy’t elk himsels stelt en dêr’t miskien gjin antwurd op is. It giet om de leafde, mar dêrmei giet it likegoed oer teloarstelling en oer iensumens. De ‘coin of approval’ hat ommers as kearside ‘judgement.’ Der is de foute fint, der is de Gryk dy’t it útmakket mei in smk-ke. ‘Woorden zijn als dingen, ze kruipen in je kleren.’ En yn my, lit sy derop folgje. Moai …

Swiersettich is it allegear net, yn de seal wurdt geregeld lake. Want Tet is ek it famke fan tolve, trettjin jier, dat foar it earst troch in jonge om ferkearing frege wurdt. Mei de ûnferskillich fan in puber is it: ‘Ja, dat wol ik wol …’ Se realisearret har, dat der miskien wol tute wurde moat. En wat as je dat net kinne? Mei freondintsjes oefenet sy, in plestik pûdsje foar de mûle. En dan is it safier: sy en de jonge stean op it foetbalfjild, achter de goal. Har freondintsjes, syn freontsjes skandearje: ‘Tútsje, tútsje.’ It waard neat.

Naadleas skeakelt sy oer nei in liet, dan wyld en rûch, ‘ik raak in de ban, word gek van een man …’, dan wer soel. Hoe moai is it as sy dûnset en ûnder it wite, lichtsjes trochskinende wite jurkje, de sjarretels yn it sicht komme. Se krûpt werom yn de hûd fan de sechstjinjierrige: diskodûnsje yn Quatrebras en boppe de muzyk útskreauwe: ‘Hy seach nei my.’ Mei in jonge oan it bier, dat sy net iens lekker fûn, en doe ‘liet ik my op ‘e bek pakke.’ Mar de leafde, dat binne net allinne de jonges fan doe en de mannen fan letter, it is ek dy foar beppe, 97 en al mear as tritich jier allinne. ‘Jaap is by de heare,’ is it oandwaanlik, ‘dêr wachtet er op my.’ Of dy foar Nick, de man dy’t sy yn monologen oansprekt oansprekt as ‘Lieve Nick’, de man mei wa’t sy trouwe sil. De jurk hie se al, de earste ‘manloze trouwjurk’, kocht yn in Londonse antyksaak, noch foar’t sy him kennen learde. De parten dy’t begjinne mei ‘Lieve Nick’, klinke as lêst sy brieven foar.

‘You have courage, Tet’, seit de projeksje. As in nachtflinter kroep Tet Rozendal út de kokon, yn London, dêr’t sy net allinne it teloar gean fan in leafde ferwurke, mar ek de teksten foar de foarstelling skreaun. ‘Nachtvlinder’ einiget dermei dat sy, yn in lange swarte jurk, wite roazen yn de hân, de swarte wâle foar in ferheging op klimt. ‘Wij zouden alles samen doen, Nick …’

In yntime one woman show, fan in sterke teaterpersoanlikheid.

‘Nachtvlinder’ is yn 2016 noch in pear kear yn Fryslân te sjen. Sjoch hjir foar mear ynformaasje.