Mini stofzuigertje

ANNEKE VAN RENSSEN – 

We zijn berucht om onze verzamelzucht. Vooral Willem, maar vlak mij niet uit. Bezoek verbaast zich regelmatig. Het begint al in de gang, waar het stampvol hangt met familiefototo´s, beeldende kunst en curiosa. Er staat ook een vitrine met fototoestellen.

Willems kamer, beneden, wordt gedomineerd door 300 sneeuwbollen, tientallen beeldjes van lezende figuren en boeken, vooral veel boeken.

Ik zou jullie jaloers kunnen maken met verhalen over zon in de Pyreneeën, besneeuwde bergtoppen, ons lievelingsmuseum in Céret. Dat doe ik niet.

Mijn kamer, boven, is vergeleken met die van Willem een oase van rust, hoewel sommigen daar waarschijnlijk anders over denken.

De zolder laten laten we zo weinig mogelijk mensen zien. Behalve boeken staat die vol met zaken die we nooit gebruiken maar toch niet kwijt willen. Bij de enkeling die de zolder betreedt (de monteur van de verwarmingsketel bijvoorbeeld) zie je de verbijstering.

Willem is regelmatig op zolder te vinden. Hij ruimt dan op. Vol trots komt hij naar beneden met een tasje vol boeken dat naar de kringloop mag. Dat doen we braaf, om vervolgens nog even in de aanpalende winkel te kijken of er nog iets van onze gading is. We komen steevast met twee tassen boeken thuis.

Een enkele keer spreken we af om samen de zolder serieus aan te pakken. Alles wat al tien jaar op zolder staat moet naar de kringloop of de vuilstort. Dat valt niet mee. Van een paar aftandse pannen, dertig borrelglaasjes of totaal verroest gereedschap afscheid nemen valt wel mee. Niet te hanteren mokken in de vorm van dieren wordt al moeilijker, net als ettelijke legpuzzels. Stel je voor dat ik die nog eens wil maken.

Soms doen we een ontdekking. Laatst hield Willem een rood, eivormig iets met een snoer eraan omhoog met de woorden: ‘Dit kan ook wel weg zeker.’ Het bleek een mini stofzuigertje te zijn, zeker 20 jaar geleden cadeau gekregen bij de aankoop van een allang ter ziele gegane gewone stofzuiger. Ik probeerde het geval en verdomd: hij deed het prima. ‘Die gaat mee in de bus’ zei ik resoluut. Willem protesteerde maar bond in toen het geval precies in een kastje bleek te passen. Het mocht mee.

Ik zou jullie jaloers kunnen maken met verhalen over zon in de Pyreneeën, besneeuwde bergtoppen, ons lievelingsmuseum in Céret. Dat doe ik niet. Ik houd het bij het beeld van Willem, inmiddels helemaal idolaat van dat mini stofzuigertje. Als we elektrisch hebben gaat hij aan de slag. Geen richel of hoekje overslaand. De bus is nog nooit zo stofvrij geweest. Als we weer thuis zijn mag hij op zolder aan de gang.

Anneke van Renssen en har man Willem Winters binne op fakânsje yn Spanje. Sy hâlde in reisferslach by dat te lêzen is op deMoanne.nl.