Maria Louise, 23

Een week nadat ik afstudeerde had ik al een baan. Nu werk ik alweer acht maanden als maatschappelijk werker. Ik begeleid vier jongeren van begin twintig die wel een steuntje in de rug kunnen gebruiken. Ik help ze bij het zelfstandig wonen; met werk, geld of persoonlijke hygiëne, dat soort dingen. Die jongeren hebben zóveel meegemaakt, dat is echt bizar. Zelf kom ik juist uit een goed gezin en mijn drijfveer is dat ik dat anderen ook gun. Eigenlijk ben ik gewoon een soort grote zus voor ze.

Ik hoor wel vaker dat mensen me stoer vinden, door het boksen en omdat ik pittig werk heb, maar nee. Ik doe gewoon mijn ding en ik probeer te helpen waar ik kan.

Als het op mijn werk wat rommelig is, dan kan ik me daar wel druk om maken. Ik kan echter mijn ei kwijt in sporten: als ik boos of verdrietig ben, dan gooi ik het daarin. Op maandag en woensdag doe ik aan kickboksen, op donderdag aan zelfverdediging en daarnaast doe ik ook nog krachttraining, dus ik sport vrijwel elke avond. Maar ik speel ook al jaren piano, daar kan ik ook mijn gevoel in kwijt. Toch maak ik me om mezelf geen zorgen. Ik lig nergens echt wakker van. Als ik mijn kussen zie, ben ik al vertrokken.

Ik kom uit een klein dorpje, dus toen ik als achttienjarige in Leeuwarden ging wonen was ik wel wat groen. Via studentensport kwam ik in aanraking met kickboksen. Mijn moeder vond dat eerst maar niks: veel te agressief. Maar toen thuis in Makkinga het verhaal rondging dat er hier in Leeuwarden iemand mensen met een koekenpan van de fiets sloeg, was ze er ineens wel blij mee. Ze weet dat haar dochter wel haar mannetje staat, al draait kickboksen vooral om respect en discipline.

Zelf vind ik het niet zo bijzonder. Ik hoor wel vaker dat mensen me stoer vinden, door het boksen en omdat ik pittig werk heb, maar nee. Ik doe gewoon mijn ding en ik probeer te helpen waar ik kan.

En ja, verder heb ik niet echt grote dingen die ik nu graag wil. Het gaat eigenlijk wel goed zo. Ik ben over het algemeen vrij rustig en ik ga altijd redelijk bewust op mijn doel af, dus het komt allemaal wel. Ik heb wel zoiets van dat ik later kinderen wil, maar dat hoeft nu eerst nog niet. Mijn leven is nog redelijk flexibel en dat vind ik prettig.

Al mijn bevriende stellen nemen ineens een hond. Maar ik bedoel: je bent nu toch nog jong en je kunt nu toch nog de dingen doen die je wilt doen? Dan neem je toch geen hond die je steeds moet uitlaten? Ik wil eerst nog even genieten van mijn vrijheid. Bovendien heb al vier kinderen onder mijn hoede. Dat vind ik voorlopig genoeg.

Maria Louise, 23 jier.