besiking – wer net – oansyk
HARMEN WIND –
BESIKING
In beam draacht mear as er opnimt. Sa kin,
wylst er al kroant ûnder syn eigen leaf,
in kloft protters op him delstrike. Swart
fan libben hâldt er himsels oerein om, as de
besiking him tjirgjend ôfjûn hat, oerfallen
te wurden troch iensumens en stillens.
En sa kin, wylst er him ôffreget, wêrom’t
yn syn grien gjin hôfdo neskje wol,
de man mei de bile kommendewei wêze.
WER NET
It moat dochs mooglik wêze soe men sizze dat
jins moarnsgroet oan âlde Knillis op ’e Púndyk
ynienen de geast krijt en oanboazjend oer it fjild
giselt, in waaksend lûd dat daveret oer it hear,
úttynt yn trochkringende fertichting, de sinne
swartfervet mei alles oerhearskjend jûgjen
de see mei it skom op ’e bek raze lit
oant de ierde sels as in bâltende
bromtop troch it hielal rikket…
Mar it is fan ’e moarn krektlyk as juster:
hy krijt myn goeie, ik syn heu.
It wol wer net trochsette.
OANSYK
Leafste ferjou my
myn ynlikste langstme:
ik wol it paad nei dy fine,
dyn grinzen kenne,
dyn tagong witte,
my op dy weromlûke;
ik wol fan dy hâlde
lykas fan in plak.
Earder publiseard yn de Moanne, 2 (2003), 7 (septimber), s. 24-25.